zaterdag 18 februari 2017

Het aller allerergste

Het allerergste is om niet gezien te worden.
Ik heb daar wel ervaring mee.
Mijn remedie is dan om mezelf onzichtbaar te maken.
Dan heb ik het zelf gedaan.
Hoef ik me niet te schamen, is het gewoon een waardige keuze.
Het went en het wordt een stijl.

Het aller allerergste is om wel gezien te worden,
om gezien te worden door kwaadwillende, liefdeloze, jaloerse ogen.
Om verkeerd begrepen, verkeerd geïnterpreteerd,
verkeerd beoordeeld te worden.
Om te zien hoe jouw idee wordt afgemaakt, van tafel geveegd, domweg als waardeloos wordt afgedaan en vervolgens bejubeld als het idee van een ander.
Het aller aller allerergste is dat je gezien wordt, terwijl jij jouw allerslechtste kant niet kunt verhullen.
Je wordt betrapt, je valt door de mand, je bent een nepper.

Heb jij een blog? 'Uhh....ja.....'
Dat is in hè, tegenwoordig.
(Denk niet dat je uniek bent).
Ben je daar niet te oud voor?
Maak je schilderijtjes?
Verkoopt dat nou of is het tijdverspilling?
Laat eens iets zien.
O dat.
Heb je niet meer.
Nou ja, als jij het leuk vindt om een beetje te fröbelen.


Hoezo deze illustraties?
Nou, dat maak ik dus.
Leuk.
Weet je wat ook leuk is, nee echt fantastisch
..................... bla bla bla ...........


donderdag 16 februari 2017

Mijn eigen eigenaardigheden

Dit is één van mijn lievelingsfoto's: imperfecte tegels in Lissabon. Het was jarenlang het achtergrondscherm van mijn computer. Ik heb ook een foto, waarin die afwijkende tegels niet zitten, maar ik vind deze mooier.
Ja, en? Het zou toch over eigenaardigheden gaan?
Ja, dat klopt. Ik heb een opdracht. Ik probeer me aan die opdracht te houden, maar ik heb tegelijkertijd ongelooflijk veel zin om over tegels te bloggen. Eigenaardig toch?

Het heeft waarschijnlijk iets met mijn achternaam te maken, Tigchelaar dus. Mijn familie beweert dat wij (met gch) in het verleden verwant zijn met die uit Makkum (de Koninklijke met ch). Op de eerste steen staat inderdaad één keer de naam met gch. Ik was er op bezoek in de tachtiger jaren, toen ze nog toeristen binnen lieten. Ik heb er toen een tegeltje gekocht voor het 25-jarig huwelijk van Riet en Wim. Een mooi cadeautje. Zij waren er blij mee en het hangt nog steeds bij Riet aan de muur. Wim is al jaren geleden gestorven. Ik vind die verwantschap een mooie gedachte en al helemaal niet mijn verdienste. Ik houd van tegels. Ik houd minstens evenveel van kapotte tegels, scherven en mozaïek. Helemaal blij werd ik van de berg scherven in Enkhuizen in een museum vlakbij het Zuiderzeemuseum. Allemaal Tichelaarbaksels. Wat had ik er graag in gegraaid.
Wat maakt mij mij, vraagt Petra. Is dat mijn naam? Nee, natuurlijk niet. Maar mijn naam is me wel steeds beter gaan passen. Na mijn pensioen zijn mijn lief en ik in Friesland gaan wonen. Ik spreek geen Fries en versta het met mate, maar mijn naam wordt herkend. Ik ben voor één zestiende deel Fries.
Weet je wat het is, ik wil mij helemaal niet blootgeven. Ik wil mij niet aanbieden als product. Dat moeten die blogjes zelf maar doen. Die moeten door hun woordkeus en door de keus van de plaatjes erbij hun weg vinden naar mijn ideale lezer: Iemand, leeftijdloos, die mijn taal spreekt, mijn mooi ook mooi vindt, zich herkent. Iemand die ........ Als ik mijn ideale lezer meer definieer, sluit ik haar misschien wel uit. Als ik mijzelf meer definieer, doe ik mij misschien wel tekort. Laat de magie haar werk doen. Deze foto is nu al weer jaren mijn achtergrondscherm. Zoete herinnering aan Barcelona. Tegels, ik heb er nog nooit één gebakken. Nog niet.

woensdag 8 februari 2017

Het ideale moment

Het ideale moment om op te staan is voorbij. De zon is al op.
Ik wil opstaan met de zon, het hele jaar. Zingend en dansend aan de dag beginnen ......
Morgen dan.

Kijk hoe mooi de natte sneeuw van het raam zakt. Nu zakt het nog, nu nog, nu nog ....... en dan is het voorbij.

Douchen, tanden poetsen, aankleden is routine. Dat is geen keuze, die elke dag opnieuw gemaakt hoeft te worden. Het is een voorwaarde om lekker fris te voorschijn te komen. Tijdens deze routine is het voor mij het ideale moment om mijn dag te overdenken en wat ervoor nodig is om mij daar senang bij te voelen. Mijn ideale meditatiemoment.

Vandaag naar de tandarts, halfjaarlijkse controle. Hoe leuk is dat?


Nou, onverwacht leuker dan ik dacht.
Aan de leestafel zit een vriendelijke man, die op mijn 'Het is weer winter!', uitgebreid en smakelijk vertelt hoe hij vroeger op de strooiwagen reed. Hoe hij 's nachts uit bed ging als er sneeuw of vorst werd verwacht om buiten te voelen of het glad was. Als dat het geval was, haalde hij lopend vier collega's op in het dorp en dan klommen ze op de strooiwagens.
Hij vond het prachtig werk, hij was nooit bang.
's Zomers werkte hij aan de weg en daar beleefde hij allerlei avonturen.

Dan ben ik aan de beurt. 
Je kunt van alles vinden van de tandarts, maar de mijne denkt met mij mee. Hij is beleefd en voorzichtig. Er is geen ongemakkelijk gevoel over de toch wel intieme confrontatie. Het zou mij moeilijk vallen om opgewekt te blijven bij de werkzaamheden die hij dient uit te voeren. Hij blijft opgewekt en vriendelijk. Het is even de kunst om te focussen op een onbewoond eiland met zonovergoten strand en dan is het minder prettige gedeelte voorbij. Ik krijg nog wat goede raad en een ferme handdruk.

Het ideale moment om wat foto's te maken van de teruggekeerde winter, hier in het koude Friesland. In een tuin tegenover de tandarts ligt de sneeuw lekker rommelig op de lange siergrassprieten.

En bij de groenteboer
heeft de boerenkool
een dekentje
gekregen.



Het ideale moment om een blog te schrijven is niet als je thuiskomt van de tandarts met verse broodjes voor de Man,

of tijdens de wandeling met de hond,

of tijdens de telefoongesprekken over de
inburgeringslessen en huiswerkondersteuning,

of als je je mail opent en meer dan 30 berichten ziet van
mede-creatievelingen, die je wilt lezen, omdat het je boeit
en inspireert,

of als de Man roept dat hij een lekker cakeje heeft gebakken
en dat het klaar staat met koffie.

Het ideale blogmoment is nu.

Het moment waarop de eerste zin zich vastberaden via mijn hersens naar mijn typevinger werkt.

Het moment waarop de woorden achter elkaar en over elkaar buitelend naar buiten rollen.

Het woord moment is misleidend.
Petra suggereert dat een kwartiertje genoeg kan zijn.
Nou voor mij mooi niet.

Ik
doe
er
heel
veel
langer
over
dan
een
moment
of
een
kwartiertje

Mijn ideale moment duurt uren!







maandag 6 februari 2017

Ga maar brainstormen

Maandag is een werkdag. Om 08.00 uur, als ik van huis ga, heb ik wel mijn testjes 'Beter Spellen' (hoogste niveau), 'Beter Rekenen' (middelste niveau) en 'Beter Frans' (laagste niveau) gemaakt, maar de opdracht voor de blogchallenge zit dan nog niet in mijn mailbox, dus ik kan er nog niet over denken.
Die testjes zijn echt leuk. Er is helemaal niemand boos als je iets fout doet. Ik vind het nodig mijn hersens te prikkelen op mijn leeftijd, en Max' geheugentrainer vind ik suf.
Mijn werksituatie en de mogelijkheden op mijn mobieltje laten niet toe (eigen keus hoor) dat ik voor vijf uur uitvind wat de opdracht is. Brainstormen dus. Eerst even bankhangen en bijpraten met mijn lief. Dan het verantwoorde laagcalorische gerecht van het Voedingscentrum maken en genieten, de buurman feliciteren, met de kinderen what's appen en dan met gekleurde stiften aan de slag:
Dit is hem dan.






Die HAHAHA DIE ZIJN ER NIET bij kopers voor mijn amateuristische schilderijen kun je natuurlijk zeggen dat dat mijn innerlijke criticus is, maar het is juist mijn innerlijke criticus die dan de gulle lach tegenhoudt, dus hij mag erin. Want het is een brainstorm.
De storm is nu wel gaan liggen en dat wil ik ook. Morgen ga ik vroeg van huis. Dan ga ik 160 km verderop een keuken helpen opknappen van iemand van wie ik erg veel houd. Ik kan daar wel even op de computer kijken wat de opdracht voor dag 7 is. En erover denken tijdens de terugreis. Maar of het een blog wordt, is nog maar de vraag.

zaterdag 4 februari 2017

Statuten en reglementen

 Blootshoofds en barrevoets.

Als je header en je footer maar goed zitten, dan ben je al een heel end. De mijne zijn nogal kaal. Vind ik moeilijk. Ik weet niet of ik me daar nu op kan concentreren. Straks komen de kinderen, dan gaat de laptop dicht.Foto's vinden vind ik makkelijker, ik maak ze gewoon. Deze is voor jou, Petra. Maar die tekst krijg ik er niet strak onder. Of ik krijg de foto er niet recht boven. Het is maar hoe je het bekijkt. De tekst staat iets naar links ten opzichte van de foto's. Als ik op 'voorbeeld' klik, wordt het helemaal een ramp. Dan schuift mijn hele zijkolom onder het scrabblebord.

Woorden tellen.

Zo, tijd voor een nieuwe alinea. Anders haken de lezers af. Ik heb een kopje boven de eerste alinea gezet. Vind ik dit nou grappig? Het is oubollig. Helemaal niet mijn stijl. Heb ik een stijl dan? Dat is nog de vraag. Best wel lastig dat er geen woordenteller te zien is. Dan maar even met de hand. Het valt mij op, dat ik veel korte woorden gebruik. Een duidelijk geval van beroepsdeformatie. Er gaan veel kleine woordjes in een alinea van 5 tot 7 regels. Hoe zit het met de witruimte? Lijkt me wel in orde.

Regels versus creativiteit.

Het is als het hekje om de speeltuin, de verkeersregels op de snelweg en onze vroeger aangeleerde tafelmanieren. REDELIJK!!! NODIG!!! HANDIG!!! Geen enkele reden om daar een potje opstandig van te worden. En richtlijnen zijn al helemaal niet dwingend, die zijn als de pijlenbordjes in de dierentuin, je kunt gewoon anders lopen, moet jij weten. Toch ben ik nu behoorlijk opstandig. Dat ben ik ook als mijn lief mij iets uitlegt over de auto of de computer. Ik vind dat ik het moet snappen en tegelijkertijd wil ik er geen moeite voor doen. Die auto en die computer moeten het gewoon doen.



Dit plaatje is een poging van mij om in de contouren van mijn slapende kat te schrijven hoe ik soms over haar denk (in de handlettercursus van Karlijn van Wier leer je echt de leukste dingen http://www.karlijnvandewier.nl/work.../handlettering-online/). Ik vind het resultaat vrij waardeloos. En toch laat ik het zien, want eromheen staat mijn frustratie: ik wil gewoon meteen alles kunnen!

METEEN!







vrijdag 3 februari 2017

hoezo en waarom, de derde dag

Hoezo en waarom.

Als kind hield ik al van werkjes: plakken, knippen, schrijven, tekenen en schilderen.
Het trekt aan mij. Ik moet het doen, wil het doen, van binnenuit.

Ik vind inspiratie in de natuur,



in de tuin, in creaties van anderen, met name aquarellen, artjournals, urban sketches en boeken.
Ik geloof in gedachtekracht, hecht aan vredelievendheid, verbondenheid en vertrouwen.
Ik schrijf nog niet naar iemand toe. Voorlopig schrijf ik nog van mij af. Er is misschien ook wel een rode draad: van tobben naar genieten of zoiets. Wat geschreven is, hoef ik niet meer te overdenken, ik kan het nalezen. Dat geeft rust. Uiteindelijk huppel ik hier op mijn blote voeten langs de vaart. En af en toe hang ik ze erin.

donderdag 2 februari 2017

Tulp



Maar dan gaat het me bij deze blog ook lukken. Eén dag later dan bedoeld, maar ach. Ik ga je nu bewerken, raar, leeg ding.
Nog even en de lente komt terug. Deze dame op leeftijd heeft me daar al twee weken aan herinnerd.
Ik vind haar prachtig. Ze mag even uit het water voor de foto. En dan weer snel terug naar haar zusjes op de vensterbank.

Het was natuurlijk nooit mijn bedoeling, dat er 27 dagen lang 'de eerste februari' boven mijn schrijfsels komt te staan. Daar ga ik aan werken. Voorlopig ben ik wel een stapje verder dan gisteren.


De tweede dag

Voor wie ga ik bloggen?
In eerste instantie voor Petra Wiebenga en de deelnemers aan de blogchallenge.
Wat wil ik delen?
In eerste instantie mijn ervaringen met deze challenge.
Hoe vaak wil ik publiceren?
Elke dag, 28 dagen lang.
Wat verwacht ik?
Dat ik op 1 maart vertrouwd ben op deze site en eruit kan halen wat erin zit.
Waar wil ik over één jaar staan?
Dan gebruik ik deze blog om mijn schilder- en tekenwerk te presenteren, als proces en als eindproduct.
Wanneer is deze blog voor mij een succes?
Als mensen hem makkelijk kunnen vinden, als ze hem leuk vinden, als ik een groeiend aantal volgers heb.

Zo lukte het me gisteren niet om vanuit hier te publiceren.
Nu lukt het me niet om een foto te plaatsen. En nu (16.40 uur) wel. Yes!